ناگهان تاریک... اما ...

... بودن بی بیم به مانند زیستن در دشتی پهناور است که تا چشم کار می کند نه درختی است و نه آنشفشانی و نه خانه ای و کاشانه ای.

از آب روان وآواز پرندگان روی بید های مجنون هم خبری نیست.

کمی که اطراق کنی از بی اتفاقی خسته می شوی و در پی حادثه می گردی.

پس بدان که شک و آشوب ذهنی چیزی به سادگی واژه هایش نیست که کوتاه باشد و چشم نواز. غلیانی دارد در پی خویش که کاه را کوه می کند و دشت را دره...

دستاویز خوبی نیست اما بی آن صاف و یله رفتن هم به معنا ست و به قول آنکه گقت: گذرگاه خوبی است و منزلگاهی نه درست

سخن از شک و یقین نیست. سخن از دردی بزرگ به نام زندگی است که چون مازخویست ها چنبره زده ایم بر رویش و نمی خواهم درنگی رهایمان سازد.

غمی نیست. فقط فراموش نکنیم که عمر همان روزهایی است که ناگهان کسوف می شود. بی آنکه ازقبل از منجمان و اخبارشان خبری باشد...

ناگهان همه چیز تاریک می شود و یک چیز باقی می ماند...

(رساله فرش)