قلم صد و سی و نه

نگاه های بی رمغ ات
که نه سلام را پاسخگو ست ونه جواب را
شاهکار های توست
که اگر نبود به چه ات مینازیدم..





امروز درست چند وقتی است که دیگر از زمان اعترافم گذشته است
اعتراف به اینکه من کجا و تو کجا
وچه گستاخانه آنروزها انتظار لطف داشتم..




نگاه های صامت
درختان بلند انزوا
و حقارت کلاغ های گوشه گیر
پاییز را زمزمه میکنند
نه اینکه غمی...
نه
عشقی که نبودن را بهانه کرده است
نبودنی با پیوندی زرد به فصل سپید
عشقی که من نباشم و او باشد
و تکثر
تنها نغمه ای است که باد فریاد میزند
پاییز
پاییز
پاییز
ساده بگویم
بمان...