همین بالا، طبقه سوم

در طبقه بالایی نه بالایی تر(طبقه سوم) دفتر نشر چکه موسسه موسیقی کامکارهاست. از آن موسسه های شلوغ هم هست که هر روز صد جور آدم رنگارنگ در هر سن و سالی با ویولن و ویولنسل و عود و تار و اینها می روند بالا. وقتی بچه های 10-12 ساله از در می آیند تو و می روند بالا حس خوب و توامان با غبطه در من تداعی می شود. می گویم تداعی که بدانید این حس مال خیلی وقت ها پیش است. وقتی می روم در حیاط  تا قدمی بزنم و نفسی تازه کنم، صدای سازهای خراشیده و نخراشیده شان می آید پایین . اگر شانس بیاوری سهم گوشت نصیب یکی از حرفه ای ها می شود و لذت می بری. اگر حتی اینگونه هم نباشد و دختر بچه لوس از خود راضی ای هم آرشه را به طور فجیع بر روی سیم های ویولن بکشد باز هم خیلی ناراحت نمی شوی... می گویی بالاخره او هم روزی میدورایی می شود برای خودش، یا در نهایت اینکه فقط از سازش قیافه اش را می گیرد و خودش و مادرش برای دیگران چس کلاس میگذراند که دخترم فلان است وبهمان و خودم اله هستم و بله.

می ایی تو، می روی در آشپزخانه چای بریزی، صدای خانم دال بلند می شود آقای میم! بفرمایید می گویم آقای صاد بیاورند خدمتتان. بیچاره فکر میکند اینطوری یعنی جایگاه من در دفتر خدشه دار می شود و شان من این است که چای را وقتی پشت میزم هستم بیاورند برایم ...

.

می آیی و می نشینی و نامه برقی میزنی به آدما و نامه برقی هاشون را میخوانی. کار می کنی ، تایپ می کنی ، جلسه می روی ، تلفن هایت تمام می شود. چای را سر کشیده ای ، تایپ را نیمه کاره و یا تمام و کمال سیو کرده ای و حالا دوباره زمان قدم زدن است تا کمردردی که نمیدانم از چیست و همیشه هست داغش تازه نشود.

دوباره می آیی داخل حیاط . اگر شانس بیاوری سهم گوشت نصیب یکی از حرفه ای ها می شود و لذت می بری....

و اینگونه می بینی 9 صبح شده است 7 غروب و تو یک عالمه تایپ کرده ای ، یک عالمه چای خورده ای ، یک عالمه نفس کشیده ای و یک عالمه ساز گوش داده ای . خراشیده و نخراشیده اش توفیری نمی کند

وسایل ات را جمع می کنی ، میریزی در کوله ای چیزی و  می روی که پیاده روی را آغاز کنی در ترافیک شامگاهی سهروردی ...