قلم صد و سی و نه

139..

اهل دل چون نامه انشا ميكنند
ابتدا با نام زهرا مي كنند
از ابتداي خلقتم چشم انتظار آمدنت بودم، خدا مرا كه مي آْفريد و زمين و خورشيد و ماه و بر و بحر را ،اعلام كرد كه آفرينش شما،آفرينش همه چيزبه طفيلي آفرينش پنج تن است و محور آن پبج تن زهراست

يا مالئكتي و سكان سماواتياعلموا اني ما خلقت سماء مبينه و لا ارضا مدحيه و لا قمرا منيرا ولا شمسا مضيئه و لا فلكا يدرو و لا بحرا يجري و لا فلكا يسري الا في محبه هولاء الخسمه

هيچكس آيا توانسته است غم فاطمه را-سلام الله عليها- در سوگ پدر به تصوير بكشد،جز ناله هاي بيت الاحزان فاطمه؟
در اندوه جگر سوز علي -سلام الله عليها- در مواجهه با فاطمه ميان در و ديوار و گاه شستن صورت نيلي و بازوي كبود فاطمه ، هيچ هنرمكند عارفي توانسته است مرثيه بسرايد آنچنانكه از عمق رنج آدمي در چروك هاي پيشاني علي خبر دهد و وسعت غمهاي خلقت را در پهناي اشك علي بشناسد و بشناساند جز باران اشك پنهاني علي؟

هيچكس را ياراي آن نبوده است كه آلام محض زينب را به هنگام ديدار سر برادر بر بام نيزه ها بيان كند، جز خون جاري از سر مبارك زينب؟

....................
و علي !غريب تر از غريبي گذشته ات را به پيش چشمها نظاره كن كه ديگر همان تك پاسخ سلام مدينه را نيز در كف نداري
سخن از درد هجر است و بوي غربت و بغض و ..
مردان مرد نماي مدينه به انتظار به زانو در آمدنت لحظه شماري ميكنند كه تا به امروز علي بي زهرا نبوده است و علي بي زهرا نيست...

و زهراجان!سخت است فراغت براي امير غريب شهر كه تو يار و مددكارش بودي و دم مسيحايي تو بود كه احيا ميكرد تن خسته و ذهن تنهاي حيدر كرار را
چه،
نه وصف دختر چهار ساله ات
نه حسين كوچك و نه حسن غريب تر از پدر

زهرا جان چه خانواده اي است اين كه همه مظلومند و غريب ..
زنانش زجر ميكشند و داغ بر دل تلنبار ميكنند و مردانش نيز...

و پايان غزل زهراي مرضيه نيست جز ابر مرد معرفت و خداي عشق و مهر و احساس
قمر منير حضرت زهرا

عباس!شير حيدر و ام البنين
و گل پسر زهرا
به آبروي حضرت زهرا سال جديد عمرم را با محبت به زهرا و بغض به دشمنانش پر بار كن


گر نگاهي به ما كند زهرا
دردها را دوا كند زهرا
التماس دعا