قلم صد و سی و نه

مرثيه اي براي يك رويا


نميدانم از روزي كه رفتنم رنگ نرفتن گرفته است چند سال ميگذرد،شايد سالهاست كه ديگر توان رفتن از كف داده ام

روزهايي ميشود كه احساس ميكنم تنها براي اين پاي لنگم را به دنبالم ميكشم كه درد را با تمام وجودم حس كنم
چه زيباست انسانيتي كه پستي از سر و رويش مي بارد و در اين هياهوي زياد و كم شدن ها رنگ باخته است
همان دنائتي كه بار هاي بار خدا به خاطرش مسخره ام كرده است و براي ملائك اش تعريف ميكند و ميخندند...
خداي خوبي است ،دوست داشتني است،تنهايت نميگذارد،دوستت دارد،هميشه از بودنش لذت مي بري اما ...
بگذريم از اين همه درد دل تكراري...
تنها پاي لنگ توست كه مي فهمد، چه بر حال و روزت گذشته است تويي كه انديشه ي فردا امروزت را ويران ساخته است، به جرم گناهي كه نكرده اي؟!
صبح از خواب بيدار ميشوم
كنار پنجره ي نداشته ي اتاقم ميروم
با پرندگان خيالي گرم ميگيرم، برايشان از داستانهاي نخوانده ام ميگويم، از سفرهاي نرفته ام، از روزهاي نديده ام و از چشمهاي نشسته ام...
چاي بي غفلت مينوشم در فنجاني كه مستي صبح، بود و نبودش را گردن نمي گيرد
چه ميدانم؛
به اين اميد دارم كه روزي فراموشت كنم ،اما... هرگز از يادم نمي روي ،

تو با من چه كرده اي كه از يادم نمي روي؛

درست مثل همين پاي لنگ
چه لذتي دارد روي تختي خوابيده باشي كه پايه هايش مرگ باشد و بالشت افيون افكاري كه روزگاري بهشتت را ميساخت
روزهايي بود كه خودم را گنجشكي فرض ميكردم كه به پشت خوابيده است و پاهايش را به آسمان بلند كرده است تا سقف آسمان روي سر مردم هوار نشود، مسئول بشريتي بودم كه سر تا پايش از پاي لنگم كم اهميت تر بود
چرا كه پاي لنگ هميشه بود و بشريت تنها زماني مفهموم مي يافت كه كه ديگر هيچ تقدسي براي لحظه باقي نمانده بود نه فرياد آرامت ميكرد ،نه سكوت ،نه اشك و نه قهقهه و نه نماز شبي كه صبح ها قضايش را ميخواندي و اشك مي ريختي كه خدا لياقت نيمه شبش را نداشتم ،همين را بپذير...

تا صبح بيدار ماندن و درد دل كردن و ناسزا شنيدن...
خودت را ميخوري كه چه قدر بدي كه خوبي اش را نمي بيني
چه قدر بدي؛
چقدر پستي،همان لياقتت پاي لنگ است،بال پرواز به چه دردت ميخورد،تو محكوم به زميني هستي كه در شش مرحله آفريده شده است تا قصر طلايي ات باشد كه از قفسش اوج بگيري...
چه روزگاري است نازنين!
اين روزها با هر كه دوست ميشوم احساس ميكنم آنقدر دوست بوده ام كه ديگر وقت خيانت است
تنها تمسخر هوشمندانه ي خدا برايم يادگار مانده است
همان خدايي كه عاشق بنده هايي است كه آفريده است و شيفته ي آفريده هايي كه پاي لنگ دارند
ديگر جانمازم را آب كشيده ام تا از اشك هاي نيمه شب ام تطهير شود،اشكهايي كه بوي خون ميدهد از فرط تلخي و همين است كه نجاست به درگاه قرب راهي ندارد...

ديروز به اين مي انديشيدم كه چرا خدا پاي لنگ ندارد
امروز به اين نتيجه رسيدم كه خدا اصلا پا ندارد
خدا ،جز خودش و اين همه آدم لنگ چيز ديگري ندارد
كفر نيست اگر بگويم كه خدا هيچ چيز ندارد
خدا همه چيز دارد
خدا هيچ چيز ندارد
خدا همه چيز دارد
اما در اين شك
تنها نقطه ي يقين اين است كه خدا پاي لنگ ندارد
خدا آنقدر خوب است كه تمام خوبي هايش را در قالب پاي لنگ تقديمم كرد كه روزي به اين صرافت بيفتم كه در لنگي پايم ميهمانش كنم و آن وقت صدايم بزند
بنده ي لنگ ....، دوستت دارم


...........................................................

پ.ن: يا رفيق من لا رفيق له




.