قلم صد و سی و نه

مهر ۰۵، ۱۳۸۵

خدایا
اندیشه و احساس مرا در سطحی پایین میاور که زرنگی های حقیر و پستی های نکبت بار و پلید (( شبه آدم های اندک)) را متوجه ...شوم.چه دوست تر میدارم بزرگواری گول خورباشم تاکوچکواری گول زن

۳ نظر:

ناشناس گفت...: اول از همه سلام بر جناب محبی..بسیار

مسروریم که اهالی وبلاگ نویس و وبلاگ خوان را شرمنده کردید و پاسی از وقت گرانبایتان را جهت اشاعه فرهنگ وبلاگ نویسی در اختیار عزیزان قرار دادید...دوم اینکه چه عجب غیر از تصمیم کبرا تصمیم دیگری گرفتید...سوم درباره مطلب قبلیت کمی اعتراض دارم ..چون همیشه لازم نیست آدم به درجه ای برسه که بخواد دیگران رو از علمش لبریز کنه...یا همیشه آدم تشنه دونستن نیست که بخاطرش نوشته های دیگران رو بخونه..بقول دوستمون رضا (ترک) که واقعا براش احترام قائلم نوشتن نوعی ابراز هویته..نوعی وجود داشتنه..یادم رضا این جمله رو برام نوشت..((می نویسی پس هستی)) گاهی اوقات نیاز داری بنویسی هر چند آگاه باشی که نوشته ات خوب نیست..نوشتههای آدم دوست بی ناطق آدمن..نوشته هات تو رو در آیینه خودت بهت نشون می دن...یا حق; ۱۵:۰۳
ناشناس گفت...: برای بزرگوار شدن فقط گول نزدن و حتی کول خوردن کافی نیست...
باید مواضع بود...و شرط اول احترام و صداقته...
می تونی بزرگوار باشی با یه کمی تمرین...
به عقلت رجوع کن نه به شنیده ها و نا شنیده های دیگران...
همیشه خندان باشی!; ۱۳:۳۸
ناشناس گفت...: سلام مطالب جالبی دارید می خواستم برای زحماتی که برای وبلاگم کشیدید تشکر کنم; ۲۱:۲۰

ارسال یک نظر

آرشــیو ایــن روزهــا

میلاد یکی کودک

شکفتن گلی ماند

چیزی نادر به زندگی آغاز می کند

با شادی و اندکی درد

روزانه به گونه ای نمایان

بر می بالد

بدان ماند که نادره ی نخستین است

و نادره ی آخرین.

تنها آنکه بزرگترین جا را به خود اختصاص نمی دهد از شادی لبخند بهره می تواند داشت

آنکه جای کافی برای دیگران دارد

صمیمانه تر می تواند با دیگران بخندد

با دیگران بگرید

(احمـــد شـامـلــــو)

بـی خـوابــی

یک سخن بسیار جدی

خوب حواست را جمع کن، غم و درد و دل مردگی آرام و بی صدا به سراغت می آید

آرام و بی صدا

کم کمک رخنه می کند در وجودت

آرام و بی صدا

بعد دوست و رفیق می شود

به او عادت می کنی

با او شب ها صبح می کنی

و روزها را شب

آنقدر می رود و می گذرد تا به جایی می رسی که بی آن دیگر زیستن ات مختل می شود

به معنی دقیق کلمه آنقدر از غم و افسردگی ات لذت برده ای و بدان خوی کرده ای که هر کار که بکنی دیگر نمی توانی فراموشش کنی

می نشینی و اگر هیچ دلیلی هم برایش نباشد

اگر واقعن خوب و شاد هم باشی

برایش دلیل می سازی

خلق می کنی

افیون می شود می رود در خون ات

می رود زیر پوست ات

و این بلا از همه چیز تلخ تر و سخت تر است

.

حواست باشد

مگذار از درد و رنج لذت ببری
که اگر مزه کند زیر دندانت
رها کردنش
تنها مرگ است

و گرنه مکتب ملال ورودت به این عرصه را صمیمانه تبریک می گوید

(قائم مقام مکتب ملال)

:دی

ادامه دارد...

مهر ۰۵، ۱۳۸۵

۳ نظر:

آرشــیو ایــن روزهــا

بـی خـوابــی

دسته بندی موضوعی

قديم ترها

سر می زنم

تماس