قلم صد و سی و نه

فروردین ۱۹، ۱۳۸۵

آنگاه که انسانی در صدایی مبهم غرق میشود
آنگاه که گزاره های مجازی و تصورات مبهم تو را به ارتفاع حقیر انزوا هدایت می کنند
آن روز روزی شبیه امروز روزی شبیه دیروز و روزی شبیه همین روزها ی ماست ...
روزی که اهورای پاکی ها کمر به قتل پلیدی میبندد چه شیرین است طعم سیب از پشت شیشه ی مغازه و چه تلخ است خنده ی کودکی که در انتظار تولدی دوباره است... اما تو ای نامیرا محکوم به غرق شدنی... محکوم به غرق شدن در صدایی مبهم.

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

آرشــیو ایــن روزهــا

میلاد یکی کودک

شکفتن گلی ماند

چیزی نادر به زندگی آغاز می کند

با شادی و اندکی درد

روزانه به گونه ای نمایان

بر می بالد

بدان ماند که نادره ی نخستین است

و نادره ی آخرین.

تنها آنکه بزرگترین جا را به خود اختصاص نمی دهد از شادی لبخند بهره می تواند داشت

آنکه جای کافی برای دیگران دارد

صمیمانه تر می تواند با دیگران بخندد

با دیگران بگرید

(احمـــد شـامـلــــو)

بـی خـوابــی

یک سخن بسیار جدی

خوب حواست را جمع کن، غم و درد و دل مردگی آرام و بی صدا به سراغت می آید

آرام و بی صدا

کم کمک رخنه می کند در وجودت

آرام و بی صدا

بعد دوست و رفیق می شود

به او عادت می کنی

با او شب ها صبح می کنی

و روزها را شب

آنقدر می رود و می گذرد تا به جایی می رسی که بی آن دیگر زیستن ات مختل می شود

به معنی دقیق کلمه آنقدر از غم و افسردگی ات لذت برده ای و بدان خوی کرده ای که هر کار که بکنی دیگر نمی توانی فراموشش کنی

می نشینی و اگر هیچ دلیلی هم برایش نباشد

اگر واقعن خوب و شاد هم باشی

برایش دلیل می سازی

خلق می کنی

افیون می شود می رود در خون ات

می رود زیر پوست ات

و این بلا از همه چیز تلخ تر و سخت تر است

.

حواست باشد

مگذار از درد و رنج لذت ببری
که اگر مزه کند زیر دندانت
رها کردنش
تنها مرگ است

و گرنه مکتب ملال ورودت به این عرصه را صمیمانه تبریک می گوید

(قائم مقام مکتب ملال)

:دی

ادامه دارد...

فروردین ۱۹، ۱۳۸۵

هیچ نظری موجود نیست:

آرشــیو ایــن روزهــا

بـی خـوابــی

دسته بندی موضوعی

قديم ترها

سر می زنم

تماس