قلم صد و سی و نه

139..


پیشانی ام را بوسه زد در خواب هندویی
شاید از آن ساعت طلسمم کرده جادویی

شاید از آن پس بود که احساس میکردم
در سینه ام پر می زند شبها پرستویی

شاید از آن پس بود که با حسرت از دستم
هر روز سیبی سرخ می افتاد در جویی

از کودکی دیوانه بودم مادرم میگفت
از شانه ام هر روز می چیده ست شب بویی

نام تو را میکند روی میزها هر وقت
دردست آن دیوانه می افتاد چاقویی

بیچاره آهویی که صید پنجه ی شیری است
بیچاره تر شیری که صید چشم آهویی
اکنون زتو باناامیدی چشم می پوشم
اکنون زمن با بی وفایی چشم می پوشی

آیینه خیلی هم نباید راستگو باشد
من مایه ی رنج تو هستم راست میگویی
فاضل نظری